Miło nam przedstawić Państwu kolejne nagranie, tym razem jest to wiersz Cypriana Kamila Norwida o inicipicie „Coś ty Atenom zrobił, Sokratesie…” w interpretacji Włodzimierza Nurkowskiego! Zapraszamy do wysłuchania!

Nagranie znaleźć można pod linkiem:
https://polska-poezja.pl/lista-wierszy/411-cyprian-kamil-norwid-cos-ty-atenom-zrobil-sokratesie

oraz
https://www.youtube.com/watch?v=LKir9Tipc-E&feature=emb_title

/fot. https://commons.wikimedia.org/

Z okazji 101. rocznicy odzyskania przez Polskę niepodległości przypominamy wiersz Jerzego Żuławskiego „Do moich synów”. Pamiętajmy o pokoleniach Polaków, dzięki których poświęceniu odzyskaliśmy wolną Ojczyznę po 123 latach niewoli.

Jerzy Żuławski - Do moich synów

Synkowie moi, poszedłem w bój,
jako wasz dziadek, a ojciec mój,
jak ojca ojciec i ojca dziad,
co z Legionami przemierzył świat,
szukając drogi przez krew i blizny
     do naszej wolnej Ojczyzny!

Synkowie moi, da nam to Bóg,
że spadną wreszcie kajdany z nóg
i nim wy męskich dojdziecie sił,
jawą się stanie, co dziadek śnił:
szczęściem zakwitnie krwią wieków żyzny
    łan naszej wolnej Ojczyzny!

Synkowie moi, lecz gdyby Pan,
nie dał wzejść zorzy z krwi naszych ran,
to jeszcze w waszej piersi jest krew
na nowy świętej Wolności siew:
i wy pójdziecie, pomni puścizny,
     na bój dla waszej Ojczyzny!


/fot. https://commons.wikimedia.org/

W przeddzień Narodowego Święta Niepodległości przypominamy piękny wiersz Adama Mickiewicza, którego pokolenia młodych Polaków uczyły się na pamięć. Przed Państwem "Reduta Ordona" w interpretacji Macieja Jackowskiego! Zapraszamy do wysłuchania!

Nagranie znaleźć można pod linkiem:
https://polska-poezja.pl/lista-wierszy/409-adam-mickiewicz-reduta-ordona-opowiadanie-adiutanta

oraz
https://youtu.be/elFMfJqgVJg

/fot. https://commons.wikimedia.org/

Miło nam przedstawić Państwu kolejne nagranie, tym razem jest to wiersz Adama Mickiewicza „Do*** na Alpach w Splügen 1829” w interpretacji Bolesława Brzozowskiego! Zapraszamy do wysłuchania!

Nagranie znaleźć można pod linkiem:
https://polska-poezja.pl/lista-wierszy/410-adam-mickiewicz-do-na-alpach-w-spluegen-1829

oraz
https://youtu.be/a34Bhvv_CDM

/fot. https://commons.wikimedia.org/

Miło nam przedstawić Państwu kolejne nagranie, tym razem jest to słynny poemat Cypriana Kamila Norwida „Bema pamięci żałobny-rapsod” w interpretacji Włodzimierza Nurkowskiego! Zapraszamy do wysłuchania!

Nagranie znaleźć można pod linkiem:
https://polska-poezja.pl/lista-wierszy/440-cyprian-kamil-norwid-bema-pamieci-zalobny-rapsod

oraz
https://www.youtube.com/watch?v=kEgOA0Qw0Nc&feature=youtu.be

/fot. https://commons.wikimedia.org/

Bolesław Leśmian (właść. Lesman) urodził się najprawdopodobniej 22 stycznia 1877 w Warszawie. Pochodził z zasymilowanej rodziny inteligencji żydowskiej.
Przyszły poeta młodość spędził w Kijowie. Tam ukończył gimnazjum filologiczne, a później studiował prawo na Uniwersytecie Świętego Włodzimierza. W okresie uniwersyteckim Leśmian bierze aktywny udział w życiu kijowskiej Polonii, tworzy wiersze w języku polskim i rosyjskim. Na lata studiów przypada prawdopodobnie jego debiut poetycki – w 1895 roku wierszem Sekstyny ogłoszonym w „Wędrowcu”. Po powrocie do Warszawy Leśmian został wprowadzony w życie literackie przez wuja – Antoniego Langego. Poznał m.in. tłumacza, propagatora symbolizmu w Polsce, Zenona Przesmyckiego (Miriama), dzięki któremu zaczął publikować w redagowanym przez niego piśmie „Chimera”. W latach 1903-1906 podróżował po Europie Zachodniej (przebywał m.in. w Monachium, Paryżu i Bretanii). We Francji poznał malarkę Zofię Chylińską, która została jego żoną.
W 1911 r. otwarto w Warszawie nowatorski Teatr Artystyczny, którego Leśmian był jednym z założycieli. Rok później, w 1912 r. wydał pierwszy tom poezji pt. Sad rozstajny, a także stylizowaną prozę baśniową opartą na motywach orientalnych zebraną w książkach: Klechdy sezamowe (1913), Przygody Simbada żeglarza (1913). Okres wojenny spędził najpierw w Warszawie, a od jesieni 1916 roku w Łodzi, gdzie poeta został kierownikiem literackim Teatru Polskiego. Od lat wojennych datuje się również początek romansu Leśmiana z Dorą Lebenthal, dla której napisał cykl erotyków W malinowym chruśniaku.
Po I wojnie światowej przeniósł się do Hrubieszowa, a następnie do Zamościa, gdzie pracował jako rejent, a później jako notariusz. W 1920 r. poeta wydał drugi tom wierszy pt. Łąka, który mimo wysokich ocen krytyków, nie spowodował wzrostu popularności Leśmiana wśród czytelników. Dopiero w latach 30. zaczęto bardziej interesować się jego twórczością, do czego przyczyniły się tomiki Napój cienisty (1936) i Dziejba leśna (1938). W roku 1933 r. został członkiem Polskiej Akademii Literatury. Zmarł 5 listopada 1937 w Warszawie.
Za życia określany jako epigon Młodej Polski, został przez potomnych uznany za poetę nowatorskiego i genialnego, który przełamał młodopolską konwencję i wyrobił niezwykle indywidualny styl. W poezji Leśmian ucieka od realiów sobie współczesnych i historii, chętnie natomiast podejmuje problemy filozoficzne i metafizyczne. Intelektualnie czerpie z rozważań Nietzschego i Bergsona, interesuje go egzystencjalizm i symbolizm, ludowość i świat fantastyczny, często powraca do motywów śmierci i nicości. Leśmian chętnie posługuje się alegorią i symbolem, ironizuje i stosuje paradoksy, we wczesnych wierszach nie stroni od również od rubasznego humoru. Wśród środków formalnych na plan pierwszy wysuwają charakterystyczne neologizmy i wyraźna melodyjność utrzymana dzięki surowym regułom sylabotonizmu. 

/fot. https://commons.wikimedia.org/

Miło nam przedstawić Państwu zdecydowanie najdłuższe z naszych dotychczasowych nagrań –fragmenty spowiedzi Jacka Soplicy z dziesiątej księgi „Pana Tadeusza” w interpretacji Włodzimierza Nurkowskiego! Zapraszamy na półgodzinną podróż do Soplicowa!

Nagranie znaleźć można pod linkiem:

https://polska-poezja.pl/lista-wierszy/403-adam-mickiewicz-pan-tadeusz-ksiega-x-emigracja-jacek-fragmenty-spowiedz-jacka-soplicy

oraz

https://www.youtube.com/watch?v=89AaXf3cdJw&feature=youtu.be


/fot. https://commons.wikimedia.org/

170. lat temu odszedł Fryderyk Chopin – genialny kompozytor i pianista. Dlatego też dzisiaj przypominamy Państwu słynny poemat Cypriana Kamila Norwida – „Fortepian Chopina” w interpretacji Włodzimierza Nurkowskiego.

Nagranie można znaleźć pod adresem:

https://polska-poezja.pl/lista-wierszy/188-cyprian-kamil-norwid-fortepian-chopina

oraz

https://www.youtube.com/watch?v=2wKGrJnmqZY&feature=emb_title


/fot. culture.pl/

Wczoraj minęła 18. rocznica śmierci Janusza Szpotańskiego, poety, satyryka, krytyka i teoretyka literatury; autora prześmiewczych poematów komicznych, w których z wdziękiem szydził z PRL-owskiej rzeczywistości i prominentnych działaczy PZPR.

W 1951 r. Szpotański został wyrzucony z powodów politycznych ze studiów na Uniwersytecie Warszawskim. W 1964 r. napisał sztukę „Cisi i gęgacze, czyli bal u prezydenta” – utwór będący pamfletem przeciwko rządom Władysława Gomułki. W styczniu 1967 został aresztowany i w 1968 skazany na trzy lata więzienia „za rozpowszechnianie informacji szkodliwych dla interesów państwa”. Gomułka nazwał poetę „człowiekiem o moralności alfonsa”, a jego utwór – „reakcyjnym paszkwilem, ziejącym sadystycznym jadem nienawiści do naszej partii”.
W latach 70 XX w. napisał „Carycę i zwierciadło” – satyryczną wizję dziejów Rosji i ZSRR, przy czym carycą w jego ujęciu był sekretarz generalny KC KPZR Leonid Breżniew.
„Towarzysz Szmaciak” to ironiczna apoteoza Polski Ludowej, dzieło będące kwintesencją jego twórczości.
23 września 2006 został pośmiertnie odznaczony przez Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

/źródło: wikipedia.org/
/fot. https://literat.ug.edu.pl/

Z okazji rocznicy urodzin Tadeusza Różewicza, jednego z najbardziej znanych poetów współczesnych, przypominamy pięć jego wierszy, które nagraliśmy w ramach naszej Audioteki:

„Drzewo” w interpretacji Włodzimierza Nurkowskiego
https://bit.ly/2nvXhnM

„Ocalony” w interpretacji Bolesława Brzozowskiego
https://bit.ly/2VsxlG2

„List do ludożerców” w interpretacji Włodzimierza Nurkowskiego
https://bit.ly/2VtZcWy

„Lament” w interpretacji Bolesława Brzozowskiego
https://bit.ly/35nJssv

„Warkoczyk” w interpretacji Włodzimierza Nurkowskiego
https://bit.ly/33gJgJN

Zachęcamy do słuchania!


/fot. https://commons.wikimedia.org/

Mija 109. rocznica śmierci Marii Konopnickiej – wielkiej polskiej pisarki i poetki!

Maria Stanisława Konopnicka z Wasiłowskich (ps. Jan Sawa i in.) urodziła się 23 maja 1842 r. w Suwałkach jako córka Józefa Wasiłowskiego i Scholastyki z Turskich. W 1849 r. przeniosła się z rodziną do Kalisza. Tam w 1854 r. zmarła matka Marii, a obowiązek wychowania spoczął na barkach ojca. Józef Wasiłowki – prawnik, obrońca w Prokuratorii Generalnej, ale również miłośnik literatury – wychowywał córki w tradycji chrześcijańskiej i patriotycznej. Z domu Maria wyniosła m.in. znajomość Biblii, mistycznych pism Tomasza a Kampis, a także twórczości Mickiewicza, Słowackiego i Krasińskiego. Domową edukację uzupełniała w latach 1855-1856 na pensji u sióstr sakramentek w Warszawie. Tam zetknęła się z Elizą Pawłowską, późniejszą Orzeszkową, z którą połączyła ją wieloletnia przyjaźń.

We wrześniu 1862 r. Maria poślubiła Jarosława Konopnickiego herbu Jastrzębiec, starszego od niej o 12 lat. Zamieszkali w Bronowie, a następnie w Gusinie w ówczesnej guberni kaliskiej, gdzie Jarosław zarządzał zaniedbanym majątkiem dóbr rodzinnych. W 1863 r., w obawie przed aresztowaniem, Konopniccy udali się z maleńkim synkiem Tadeuszem na emigrację do Wiednia i Drezna. W powstaniu styczniowym, w bitwie pod Krzywosądzem poległ jedyny brat Marii, Jan Wasiłowski. W drugiej połowie 1864 r., jeszcze przed carską amnestią, Konopniccy wrócili do kraju. Po powrocie Maria poświęca się życiu rodzinnemu. Na świat przychodzą kolejne dzieci, a ona sama zyskuje opinię dobrej matki i gospodyni. Jednak nie wyrzeka się pragnienia samokształcenia i rozwijania pasji literackich, które z czasem doprowadzają do coraz większych nieporozumień z mężem.

Konopnicka debiutowała wierszem „W zimowy poranek” opublikowanym w czasopiśmie „Kaliszanin” w 1870 r. Uznanie przyniósł jej jednak cykl „W górach” (drukowany na łamach „Tygodnika Ilustrowanego” w 1876 r.), który zdobył przychylną recenzję Henryka Sienkiewicza. Ośmielona sukcesami poetka rozstała się z Jarosławem i podjęła decyzję o opuszczeniu Gusina, w 1877 r. przeniosła się z dziećmi do Warszawy. Utrzymywała się z pisania artykułów, prac translatorskich i korepetycji. Zaczęła również uczestniczyć w konspiracyjnych i jawnych akcjach społecznych, które koncentrowały się wokół opieki nad więźniami politycznymi, upowszechniania oświaty wśród warstw niższych, a także praw kobiet.

Kolejne tomy „Poezji” (1881, 1883, 1887, 1896) ugruntowały jej literacką pozycję i zbierały na ogół przychylne recenzje. W twórczości poetyckiej Konopnicka czerpała z tradycji romantycznych. Od romantyków zapożyczyła bowiem przekonanie o wysokim statusie poezji jako wypowiedzi wieszczej czy o poezjotwórczej wartości folkloru. Wiersze przepełnione patriotyzmem (np. „Śpiewnik historyczny”), stylizowane „na swojską nutę” (m.in. cykle „Wieczorne pieśni”, „Na fujarce”, „Z łąk i pól”, „Po rosie”), często mające charakter dydaktyczny bądź okolicznościowy, oparte na sylabizmie bądź sylabotonizmie zdobyły powszechne uznanie.

Konopnicka od początku lat osiemdziesiątych XIX wieku aż do śmierci pisała również utwory prozatorskie. Tworzyła m.in. nowele: „Mendel Gdański” (1890), „Dym” (1890), „Nasza szkapa” (1890), „Miłosierdzie gminy” (1891). Autorka zajmowała się także krytyką literacką, którą uprawiała od roku 1881, początkowo na łamach „Kłosów”, „Świtu”, „Gazety Polskiej”, „Kuriera Warszawskiego”, następnie w wielu innych pismach.

Na 25-lecie pracy pisarskiej (1903) Konopnicka otrzymała w darze narodowym dworek w Żarnowcu koło Krosna na Pogórzu Karpackim. Tam zamieszkała razem z malarką Marią Dulębianką, z którą pozostawała w głębokiej przyjaźni. Razem odbywały podróże do Austrii, Francji, Niemiec, Włoch i Szwajcarii, których klimat służył zdrowiu Konopnickiej.

W 1908 w miesięczniku „Przodownica” Konopnicka opublikowała „Rotę” – najsłynniejszy wiersz poetki, który stanowił punkt kulminacyjny publicystycznej kampanii poetki przeciwko polityce germanizacyjnej w zaborze pruskim.

Maria Konopnicka zmarła 8 października 1910 r. we Lwowie, tam została pochowana na cmentarzu Łyczakowskim w Panteonie Wielkich Lwowian. Jej pogrzeb stał się wielką manifestacją patriotyczną, w której udział wzięło blisko 50 000 osób.

Niestety, mimo bogatej twórczości lirycznej, przekładowej i publicystycznej, w powszechnej świadomości Maria Konopnicka funkcjonuje przede wszystkim jako autorka prozę tworzonej dla dzieci.

/fot. https://commons.wikimedia.org/

278 lat temu, 4 października 1741 r. urodził się Franciszek Karpiński herbu Korab. Przyszedł na świat w Hołoskowie, wsi leżącej niedaleko Otyni – majątku rodu Potockich na Pokuciu (obecnie Ottynia na Ukrainie). Choć wywodził się ze zubożałej rodziny szlacheckiej, odebrał staranne wykształcenie, najpierw w jezuickim kolegium w Stanisławowie, a później na uniwersytecie we Lwowie, gdzie uzyskał tytułu doktora filozofii i nauk wyzwolonych oraz bakałarza teologii. Ukończywszy naukę uniwersytecką, próbował pracy w palestrze lwowskiej, zarabiał również jako guwerner na dworach magnackich, choć już wówczas miał opinię zdolnego poety. W 1770 r. wyjechał do Wiednia, gdzie doskonalił znajomość języków obcych i słuchał wykładów znakomitych przyrodników. Po powrocie do kraju gospodarował na skromnych dzierżawach w Galicji, a w międzyczasie pisał wiersze, które znalazły uznanie w prowincjonalnym środowisku.
Zadebiutował późno, w wieku 40 lat wydał pierwszy tomik wierszy „Zabawki wierszem i przykłady obyczajne” (1780), który zadedykował Adamowi Kazimierzowi Czartoryskiemu. Niedługo potem Czartoryski wezwał go listownie do Warszawy i zaproponował stanowisko sekretarza interesów politycznych. W czasie pobytu w stolicy został przedstawiony królowi i poznał poetów przyszłego kręgu Puław (m.in. Franciszka Dionizego Kniaźnina). Opiekował się również biblioteką Czartoryskich, doprowadził do uporządkowania i oznakowania jej zbiorów. Wydawał także kolejne tomy „Zabawek wierszem i prozą”, w których oprócz wierszy zawarł m.in. teoretyczną rozprawę o poezji sentymentalnej („O wymowie w prozie albo w wierszu”) i liczne przekłady.
Mimo rosnącej popularności zniechęcenie do środowiska magnackiego doprowadziło Karpińskiego do podjęcia decyzji o powrocie do Galicji. Utrzymywał się znowu z dzierżawy różnych majątków i pracy guwernera na dworach magnackich, jednak nie zerwał całkowicie więzi ze stolicą. Karpiński był uczestnikiem obiadów czwartkowych. W 1791 r. otrzymał od Stanisława Augusta Poniatowskiego na pięćdziesięcioletnią dzierżawę wieś Kraśnik w powiecie prużańskim, którą nazwał Karpinem, i tam gospodarował przez parę lat. Wiosną 1792 r. ogłosił zbiór „Pieśni nabożne”, z którego wiele tekstów śpiewanych jest po dziś dzień, m.in. „Pieśń o Narodzeniu Pańskim” („Bóg się rodzi”), „Kiedy ranne wstają zorze”, „Wszystkie nasze dzienne sprawy”.
W 1800 r. został członkiem Towarzystwa Przyjaciół Nauk. W 1818 nabył wieś Chorowszczyznę, gdzie spisał swój pamiętnik „Historię mego wieku i ludzi, z którymi żyłem”. Zmarł tamże 16 września 1825 roku, a jego grób w kształcie miniaturowej wiejskiej chaty znajduje się na cmentarzu przykościelnym byłego kościoła i klasztoru misjonarzy w Łyskowie na Białorusi.
Franciszka Karpińskiego nazywa się „poetą serca”. Do historii literatury przeszedł bowiem jako twórca nurtu sentymentalnego w liryce polskiej, autor sielanek i wierszy miłosnych („Laura i Filon”, „Rozstanie się Medona”). Zwano go również „śpiewakiem Justyny”, ponieważ adresatką wielu z jego wierszy często była kobieta o tym właśnie imieniu („Przypomnienie dawnej miłości”, „Do Justyny. Tęskność na wiosnę”), choć trzeba mieć świadomość, że imię to było raczej kostiumem, pod którym ukrywały się kolejne wybranki serca poety. Karpiński pozostawał pod wpływem twórczości Rousseau, z którym łączy go postawa nadmiernej czułości, przekonanie o prymacie natury i prawdy nad cywilizacją, sposób odczuwania samotności i wolności. Dzięki niemu „czułość” na gruncie polskim stała się kategorią teoretycznoliteracką.
Należy jednak pamiętać, że Karpiński jest również autorem utworów dramatycznych („Bolesław III”), dum („Duma Lukierdy, czyli Ludgardy”), a także elegii („Pieśń dziada sokalskiego w kordonie cesarskim”, „Żale Sarmaty nad grobem Zygmunta Augusta”), w których daje wyraz swojego patriotyzmu.


/fot. https://commons.wikimedia.org/

Poszerzamy naszą Audiotekę polskiej poezji o kolejne fragmenty „Pana Tadeusza” Adama Mickiewicza! Tym razem prezentujemy:

- fragment z księgi trzeciej, Umizgi („Grzybów było w bród...”) w interpretacji Tadeusza Zięby

Link do nagrania:
https://bit.ly/2OmDWQS

- fragment z księgi trzeciej, Umizgi („U nas dość głowę podnieść, ileż to widoków...”) w interpretacji Bożeny Adamek

Link do nagrania:
https://bit.ly/335yCWg

- fragment z księgi piątej, Kłótnia („Zosia w porannym stroju i z głową odkrytą...”) w interpretacji Bożeny Adamek i Doroty Godzic-Banaś

Link do nagrania:
https://bit.ly/2AZgSQB

- fragment z księgi szóstej, Zaścianek („Słynie szeroko w Litwie Dobrzyński Zaścianek”) w interpretacji Doroty Godzic-Banaś

Link do nagrania:
https://bit.ly/2Voq8qD

- fragment z księgi czwartej, Dyplomatyka i łowy (opis matecznika) w interpretacji Doroty Godzic-Banaś

Link do nagrania:
https://bit.ly/2oWzMVg

- fragment z księgi czwartej, Dyplomatyka i łowy (Spór Sagalasówki z Sanguszkówką rozstrzygniony na stronę jednorurki horeszkowskiej) w interpretacji Jerzego Światłonia

Link do nagrania:
https://bit.ly/333T3CQ

Zachęcamy do słuchania!


/fot. https://commons.wikimedia.org/

Zmarłego przed kilkoma dniami Leszka Elektorowicza (1924-2019), którego ciało spoczęło dzisiaj na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie, chcemy pożegnać wierszem o incipicie „Urodziłem się na biegunie nocy...” w interpretacji Bolesława Brzozowskiego, który udało nam się nagrać przed dwoma laty.

Link do nagrania: https://bit.ly/2Irty6Q

Leszek Elektorowicz - ***[Urodziłem się na biegunie nocy ...]

Urodziłem się na biegunie nocy
i barwy dnia mnie rozszarpują
klinga czerwieni
włócznia żółcieni
jaskrawy złoty nóż
I tylko błękit co w szarość się przemienia
ponad siebie mnie wznosi
do krainy cienia
A to jest właśnie noc
ciemnopromienna
cicha jak niebo
i tylko we mnie tętniąca
gorącą krwią skupienia
Nie odchodź nocy
w trupi blask świtania
ja nie dla dnia
jasność kamienuje mnie
znikają anieli
w warkocie bezbożnym
szarpią kły spojrzeń
tną żyletki słów
i milknie we mnie duch
Ja nie dla dnia
urodzony
na biegunie nocy

/fot. portal.arcana.pl/

Ze smutkiem przyjęliśmy dzisiejszą wiadomość o śmierci Leszka Elektorowicza – poety, prozaika, tłumacza, eseisty, a przede wszystkim szlachetnego i prawego człowieka. Pogrzeb Autora odbędzie się we wtorek, 24 września o godz. 11.00 na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.

Leszek Elektorowicz urodził się 29 maja 1924 roku we Lwowie jako Lesław Witeszczak. Podczas wojny był żołnierzem Armii Krajowej oraz karmicielem wszy w Instytucie Badań nad Tyfusem Plamistym i Wirusami prof. Rudolfa Weigla. Maturę zdał na tajnych kompletach. Absolwent filologii angielskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego. Debiutował w 1947 roku w ,,Dzienniku Literackim”. Pseudonim Leszek Elektorowicz nawiązuje do nazwiska panieńskiego matki.

W latach 1950-1956 zrezygnował z publikowania w proteście przeciwko socrealizmowi. Od 1957 r. związany był z ,,Życiem Literackim”, skąd został wyrzucony w 1971 po krytyce Władysława Machejka. Za podpisanie listu w obronie robotników po strajkach w Radomiu 76’ został usunięty z funkcji kierownika literackiego Teatru ,,Bagatela” w Krakowie.

Współtworzył magazyn literacki ,,Pismo” (1981-1983). W okresie stanu wojennego jego utwory były objęte zakazem druku. Jeden z założycieli Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Prowadził wykłady o poezji polskiej na uniwersytetach amerykańskich – min. w Iowa, Berkeley, Chapel Hill w Północnej Karolinie, Teksasie i innych.

Członek Kapituły Medalu ,,Niezłomnym w słowie”. W 1999 otrzymał Nagrodę Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, zaś w roku 2009 Złoty Medal ,,Gloria Artis”. Był bliskim przyjacielem Zbigniewa Herberta, z którym znał się od dzieciństwa.
Autor wielu tomów poetyckich, m.in. ,,Świat niestworzony” (1957), ,,Kontury” (1962), ,,Całe kłamstwo świata” (1983), ,,Czasy i chwile” (1998), ,,Juwenilia i senilia” (2013) oraz ,,Rąbek Królestwa” (2016), ,,Ścieżka do Królestwa" (2019)
Powieści: ,,Gwiazdy drwiące” (1974), ,,W lochu Ferrary” (1980).
Zbiory opowiadań, m.in. : ,,Przechadzki Sylena” (1971), ,,Przeklęty Teatr” (1977), ,,Mieć szczęście” (2009).
A także zbiory szkiców i esejów: ,,Zwierciadło w okruchach” (1966), ,,Z Londynu do Teksasu i dalej” (1970), ,,Motywy zachodnie” (1973), ,,Anglosaskie muzy” (1995).
/fot. instytutksiazki.pl/

Poszerzamy naszą Audiotekę polskiej poezji o kolejne fragmenty „Pana Tadeusza” Adama Mickiewicza! Tym razem prezentujemy słynny fragmenty z księgi czwartej, znany powszechnie jako Koncert Wojskiego, w interpretacji Włodzimierza Nurkowskiego:

Link do nagrania:
Adam Mickiewicz - Pan Tadeusz, Księga czwarta, Dyplomatyka i łowy (fragment, "Koncert Wojskiego")

Zachęcamy do słuchania!


/fot. https://commons.wikimedia.org/