Franciszek Dionizy Kniaźnin - Krosienka
Darmo mi, matko! stawiasz krosienka,
Insza mnie teraz myśl wiedzie.
Ach, pozwól raczej wyjrzeć z okienka,
Czyli mój Filon nie jedzie?
Gdyśmy na siebie spojrzeli mile,
Powiedział tylko dwa słowa.
Bez niego teraz przykre mi chwile:
On mojej duszy połowa!
Cóż go tak długo tam zatrzymało?
Droga mu nie jest daleka,
Serce on moje zna jeszcze mało,
Które na niego tak czeka.
Przez ten ma gaik jechać mój miły;
Kiedy twarz jego zaświeci?
Ptaki się stamtąd nagle ruszyły,
Zapewne on to już leci.
I sroczka z płotu skrzeczy na niego,
Cóż to? nie widać go jeszcze?
Filonie! na blask wzroku twojego
W ręce z radości zaklaszczę.
Otóż i widać!... gość luby jedzie,
Sercu mojemu życzliwy!
Miłość tu jego oczęta wiedzie,
A pod nim igra koń siwy.
Siędę w krosienkach na powit miły,
Abym te radość ukryła;
By nie zrozumiał Filon przybyły,
Że ja tu po nim tęskniła.
