Przejdź do
listy autorów/tematów/epok

Tadeusz Miciński, ur. 9 października 1873 r. w Łodzi, zm. najprawdopodobniej w lutym 1918 r. pod Czerykowem (Białoruś), poeta, prozaik, dramaturg, publicysta.

Syn Wandy z Pruskich i Rudolfa. Elementarne nauki pobierał w Łodzi, następnie kształcił się w V Gimnazjum w Warszawie (1886-1890). W latach 1893-1895 studiował historię na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W 1896 r. debiutował jako prozaik opowiadaniem Nauczycielka. Studiował w Lipsku, gdzie mógł uczestniczyć w wykładach Wilhelma Wundta, oraz w Berlinie, gdzie poznał Stanisława Przybyszewskiego. Najprawdopodobniej już w trakcie studiów Miciński zaczął interesować się okultyzmem, satanizmem i tzw. „wiedzą tajemną”. W tym czasie zawarł także znajomość z Wincentym Lutosławskim, dzięki któremu mógł wyjechać do Hiszpanii (1897-1898). To właśnie tam Miciński zafascynował się mistyką hiszpańską i polską, poszerzał studia z zakresu towiańszczyzny, Platona i Fichte’go, a także dramatu i malarstwa włoskiego. W 1902 r. ukazał się jedyny tomik poezji Micińskiego pt. W mroku gwiazd. W tym roku debiutował jednocześnie jako samodzielny dramaturg utworem Noc rabinowa. W 1906 r. opublikował dramat Kniaź Patiomkin, a w 1910 r. Nietotę. Księgę tajemną Tatr. Podczas pobytu w Zakopanem nawiązał kontakt ze Stanisławem Witkiewiczem i jego otoczeniem. W czasie swoich podróży po świecie zwiedził m.in. Sztokholm i Rzym. Jako korespondent tygodnika „Świat” w czasie wojny bałkańskiej wyjechał do Sofii. W 1913 r. w Krakowie ukazała jego powieść Xiądz Faust.

Miciński angażował się w działalność Koła Literacko-Artystycznego Domu Polskiego w Moskwie, działał także jako oficer oświatowy w korpusie J. Dowbora-Muśnickiego. Współpracował również z ukazującą się w Moskwie „Gazetą Polską”, a także czasopismami „Russkoje słowo” oraz „Russkije wiedomosti”. Istnieja różne wersje dotyczące okoliczności jego śmierci. Najczęściej jako przyczynę podaje się, iż został zabity przez chłopów lub bolszewików.