75. rocznica śmierci Jana Romockiego

Kiedy myślimy o poetach walczących w Powstaniu Warszawskim, wspominamy przede wszystkim Krzysztofa Kamila Baczyńskiego i Tadeusza Gajcego. Jednak na tych dwóch wybitnych nazwiskach nie kończy się długa lista uzdolnionych młodych ludzi, którzy polegli w walce o wolność i niepodległość naszej Ojczyzny.
Jedną z takich postaci – oprócz wspominanego niedawno na naszej stronie Józefa Szczepańskiego ps. „Ziutek” – jest Jana Romocki ps. „Bonawentura”, podporucznik Armii Krajowej, podharcmistrz i poeta. Z kilkunastu zachowanych wierszy najbardziej znane są: „Modlitwa” (zwana też „Modlitwą Bonawentury”) z czerwca 1942, „Groźba” ze stycznia 1943, „Gdy zabraknie łez”.

Romocki zginął 18 sierpnia 1944 r. od bomby lotniczej, w szpitalu na ul. Miodowej 23. Pochowano go na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie w kwaterze batalionu „Zośka”.

Modlitwa

Od wojny, nędzy i od głodu
Sponiewieranej krwi narodu
Od łez wylanych obłąkanie
Uchroń nas Panie!

Od nieprawości każdej nocy
Od rozpaczliwej rąk niemocy
Od lęku przed tym, co nastanie
Uchroń nas Panie!

Od bomb, granatów i pożogi
I gorszej jeszcze w sercu trwogi
Od trwogi strasznej jak konanie
Uchroń nas Panie!

Od rezygnacji w dobie klęski
Lecz i od pychy w dzień zwycięski
Od krzywd, lecz i od zemsty za nie
Uchroń nas Panie!

Uchroń od zła i nienawiści
Niechaj się odwet nasz nie ziści
Na przebaczenie im przeczyste
Wlej w nas moc, Chryste!


/fot. https://commons.wikimedia.org/