82. rocznica śmierci Bolesława Leśmiana

Bolesław Leśmian (właść. Lesman) urodził się najprawdopodobniej 22 stycznia 1877 w Warszawie. Pochodził z zasymilowanej rodziny inteligencji żydowskiej.
Przyszły poeta młodość spędził w Kijowie. Tam ukończył gimnazjum filologiczne, a później studiował prawo na Uniwersytecie Świętego Włodzimierza. W okresie uniwersyteckim Leśmian bierze aktywny udział w życiu kijowskiej Polonii, tworzy wiersze w języku polskim i rosyjskim. Na lata studiów przypada prawdopodobnie jego debiut poetycki – w 1895 roku wierszem Sekstyny ogłoszonym w „Wędrowcu”. Po powrocie do Warszawy Leśmian został wprowadzony w życie literackie przez wuja – Antoniego Langego. Poznał m.in. tłumacza, propagatora symbolizmu w Polsce, Zenona Przesmyckiego (Miriama), dzięki któremu zaczął publikować w redagowanym przez niego piśmie „Chimera”. W latach 1903-1906 podróżował po Europie Zachodniej (przebywał m.in. w Monachium, Paryżu i Bretanii). We Francji poznał malarkę Zofię Chylińską, która została jego żoną.
W 1911 r. otwarto w Warszawie nowatorski Teatr Artystyczny, którego Leśmian był jednym z założycieli. Rok później, w 1912 r. wydał pierwszy tom poezji pt. Sad rozstajny, a także stylizowaną prozę baśniową opartą na motywach orientalnych zebraną w książkach: Klechdy sezamowe (1913), Przygody Simbada żeglarza (1913). Okres wojenny spędził najpierw w Warszawie, a od jesieni 1916 roku w Łodzi, gdzie poeta został kierownikiem literackim Teatru Polskiego. Od lat wojennych datuje się również początek romansu Leśmiana z Dorą Lebenthal, dla której napisał cykl erotyków W malinowym chruśniaku.
Po I wojnie światowej przeniósł się do Hrubieszowa, a następnie do Zamościa, gdzie pracował jako rejent, a później jako notariusz. W 1920 r. poeta wydał drugi tom wierszy pt. Łąka, który mimo wysokich ocen krytyków, nie spowodował wzrostu popularności Leśmiana wśród czytelników. Dopiero w latach 30. zaczęto bardziej interesować się jego twórczością, do czego przyczyniły się tomiki Napój cienisty (1936) i Dziejba leśna (1938). W roku 1933 r. został członkiem Polskiej Akademii Literatury. Zmarł 5 listopada 1937 w Warszawie.
Za życia określany jako epigon Młodej Polski, został przez potomnych uznany za poetę nowatorskiego i genialnego, który przełamał młodopolską konwencję i wyrobił niezwykle indywidualny styl. W poezji Leśmian ucieka od realiów sobie współczesnych i historii, chętnie natomiast podejmuje problemy filozoficzne i metafizyczne. Intelektualnie czerpie z rozważań Nietzschego i Bergsona, interesuje go egzystencjalizm i symbolizm, ludowość i świat fantastyczny, często powraca do motywów śmierci i nicości. Leśmian chętnie posługuje się alegorią i symbolem, ironizuje i stosuje paradoksy, we wczesnych wierszach nie stroni od również od rubasznego humoru. Wśród środków formalnych na plan pierwszy wysuwają charakterystyczne neologizmy i wyraźna melodyjność utrzymana dzięki surowym regułom sylabotonizmu. 

/fot. https://commons.wikimedia.org/