Wojciech Wencel - Epigonia

Wojciech Wencel - Epigonia

… nie ma idiomu poetyckiego
czasu minionego i czasu teraźniejszego,
bo jest jedno wielkie morze języka poetyckiego
poza czasem…

Jarosław Marek Rymkiewicz


Moja muza jest matką czułości
żyje sama nad morzem poezji
w ciągu dnia zbiera muszle na brzegu
i naprawia porwane sieci

a muszle szumią polszczyzną
a w sieciach miotają się słowa
słowik śpiewa pieśń czarnoleską
Laura szepce do swego Filona

Moja muza jest siostrą nicości
mieszka w wieży z kości poległych
wieczorami zapala latarnię
odprowadza wzrokiem okręty

to są widma rozbitych statków
które tkwią zatopione w języku
a każdy ma rzeźbę na dziobie:
Leopolis Sarmatia Virtus