Stanisław Baliński - Kołysanka dla zmarłej matki
Czas idzie. A noc – za nim. Po piętach mu depce.
Deszcz pada. Po chodniku, rzekłbyś, że ktoś drepce,
Że krąży koło domu, zawraca, przystaje.
Deszcz pada teraz pewno i nad moim krajem,
Nad śpiewnym, nowogródzkim, gdzie drogi w mgłach
mokną.
W tej chwili się otwiera jakichś marzeń okno
I w oknie oświetlonym staje pani blada,
Wyglądając uważnie, czy deszcz już nie pada.
Przestał właśnie. Drżą jeszcze krople na trawniku,
Ale już widać gwiazdy i czuć woń gwoździków.
Patrzę z głębi ogrodu z przechyloną głową
Na ten dom, na ten ogród, na tę noc lipcową.
Widzę, jak owa pani na palcach się wspina,
Pokazując dwóm chłopcom, którzy stoją przy niej,
Jakąś gwiazdę zieloną, co nad domem płynie.
Zaraz… Ja sobie przecież ten dom przypominam,
I to okno, i panią w obłoku firanek…
To przecież moja matka. Chłopcy – ja i Janek.
Tak. Pamiętam ten wieczór, kiedy nam śpiewała:
„O, gwiazdeczko, coś błyszczała,
Gdym ja ujrzał świat.” Boże, jak te lata lecą,
Zdmuchując po kolei gwiazdy, co nam świecą.
„Gdzie ta gwiazda nad domem?” – pytamy się
z Jankiem.
„O tam. Wychylcie głowy. Widzicie? Nad gankiem!”
Patrzymy z bratem w górę. Wzrok nieba dotyka.
„O, śpiewaj, mamo, dalej!” – Ale gwiazda znika.
