Józef Baran - Wieczność
być może powrócimy tam do rozmów
które przerwaliśmy tu
w najważniejszym miejscu
do spotkań
które tak ciekawie się zapowiadały
lecz zegarek nawoływał do rozstania
dobudujemy szyny w nieskończoność
wszystkim napoczętym podróżom
które ugrzęzły w szczerym polu
zaschnięte strumyki wytrysną na nowo
i rozbiegną się we wszystkie strony
z wątków porzuconych w pośpiesznym marszu
wysnujemy zaniechane losy
wszystko co przeżyliśmy będzie tam rozrastało się do
niebotycznych rozmiarów pęczniało rozpleniało
na naszych oczach splatało i rozplatało niczym
w tropikalnych nie strzeżonych ogrodach
i wszystko czego nie zdążyliśmy ziścić (jakież niewiarygodne
historie mieściły się w spojrzeniach krzyżowanych z przypad-
kowymi ludźmi i jak szybko przecinaliśmy je nim zdążyły
się wydarzyć)
albowiem żyliśmy pośpiesznie rozsiewaliśmy tylko
ziarna na wiatr
nie oglądając się za siebie
i wielkie będzie nasze zdziwienie
gdy chcąc przeżyć wszystko od początku
będziemy się musieli przedzierać
przez niezgłębioną puszczę wieczności
